نکته اساسی اینجاست که تولید زغال زیستی (Biochar) باید به عنوان یک رکن در سیاست‌گذاری‌های کلان مدیریت منابع آب گنجانده شود. تکرار این گزاره ضروری است: زغال زیستی ابزاری برای ارتقای تاب‌آوری سرزمین در برابر خشکسالی است. این فناوری به ما اجازه می‌دهد تا بهره‌وری آب در کشاورزی را که مصرف‌کننده بیش از ۹۰ درصد منابع آبی کشور است، به صورت واقعی و نه صرفا روی کاغذ، افزایش دهیم. از سوی دیگر، این پروژه یک الگوی عملیاتی برای اقتصاد چرخشی است؛ جایی که ضایعات کشاورزی به جای تبدیل شدن به عامل آلاینده خاک و آب، به عاملی برای تصفیه و تقویت آن‌ها تبدیل می‌شوند.

چالش اصلی در مسیر توسعه این فناوری، نه دانش فنی، بلکه مدل‌های مدیریتی و حمایتی برای تجاری‌سازی در مقیاس وسیع است. ما در مرکز بینش آب ایران تاکید می‌کنیم که برای عبور از بحران آب، باید از نوآوری‌های این‌چنینی حمایت سیستمی صورت گیرد. تکرار می‌کنیم: بدون پیوند میان فناوری آب و حکمرانی آب، دستاوردهایی مانند واحد پیرولیز سریع در سطح آزمایشگاه باقی خواهند ماند. متخصصین حوزه آب باید به این ابزار مجهز شوند تا بتوانند مدیریت منابع آب را از حالت انفعالی به حالت کنشگرانه تغییر دهند. زغال زیستی (Biochar) نه‌تنها یک اصلاح‌کننده خاک، بلکه یک سرمایه ملی برای حفظ تمدن در مناطق خشک ایران است.

در نهایت، مرکز بینش آب ایران معتقد است که بومی‌سازی این دستگاه توسط دانشگاه شهید بهشتی، پیامی روشن به مدیران ارشد کشور دارد: راهکار مقابله با بحران آب از مسیر فناوری‌های بومی و مدیریت هوشمند ضایعات می‌گذرد. ما باید به سمتی حرکت کنیم که هر تن ضایعات کشاورزی، به عنوان فرصتی برای ذخیره‌سازی آب در خاک نگریسته شود. این تغییر نگرش، هسته اصلی حکمرانی آب در قرن جدید خواهد بود. فناوری پیرولیز سریع اکنون یک واقعیت ملموس در ایران است و زمان آن فرا رسیده که با سرمایه‌گذاری گسترده، این واحدها را در سراسر قطب‌های کشاورزی کشور مستقر کنیم تا شاهد تحولی بنیادین در تصفیه آب و بهره‌وری منابع باشیم.

*عکس تزئینی است*